„Wilczy Księżyc” to nazwa styczniowej pełni księżyca, która wywodzi się z tradycji rdzennych plemion Ameryki Północnej. Według ich obserwacji, w mroźne zimowe noce, zwiększała się aktywność wilków i często słychać było ich wycie.

Wycie wilków do księżyca do oczywiście mit i legenda. W rzeczywistości jest to sposób komunikacji, który pozwala im utrzymać kontakt z watahą, oznaczać terytorium czy nawoływać się do wspólnego polowania.  

Wilki od wieków wzbudzały w ludziach silne emocje – począwszy od strachu, aż po zachwyt i podziw. W dawnych czasach były symbolem dzikości i siły, ale i zagrożenia, co znajdowało odzwierciedlenie w ludowych wierzeniach, opowieściach i baśniach. Kto z nas nie zna historii „Czerwonego kapturka” lub „Trzech małych świnek”? Już od najmłodszych lat utrwalany jest w naszej wyobraźni obraz wilka jako drapieżnego i groźnego przeciwnika. Ale czy słusznie?

Nie taki wilk straszny…

Strach przed wilkami wynikał głównie z ich roli jako drapieżników, które rywalizowały z człowiekiem o zwierzynę i mogły zagrażać domowym zwierzętom. Jednak wraz z rozwojem wiedzy przyrodniczej zaczęto dostrzegać wilka w innym świetle – jako kluczowy element ekosystemu i symbol dzikiej natury.
Wilk szary (Canis lupus) to jeden z najważniejszych drapieżników w naszych lasach i nieodłączny element zdrowego ekosystemu. W Polsce populacja wilków liczy już ponad 4 tysiące osobników (dane wg GUS, stan na 31.12.2022r.) i z roku na rok obserwujemy ich coraz więcej, również w lasach naszego nadleśnictwa.

Wilk od 1998 roku jest objęty w Polsce ochroną ścisłą, co oznacza, że jest to gatunek całkowicie chroniony przez prawo. Nie można na niego polować, przeszkadzać mu w życiu, niszczyć jego siedlisk. Ochrona ta oznacza również zakaz płoszenia wilków, chwytania ich i zabijania. Dzięki temu wilki mogą spokojnie żyć w naszych lasach, a ich populacja ma szansę się rozwijać.

Wilki to zwierzęta społeczne, żyjące w stadach zwanych watahami. Każda wataha ma swoją strukturę społeczną, na czele której stoi para liderów grupy - samiec i samica. Pozostałe osobniki to ich potomstwo oraz młodsze wilki, które dopiero uczą się zasad panujących w grupie.

Wilki pełnią niezwykle ważną funkcję w środowisku. Jako drapieżniki regulują liczebność populacji zwierząt roślinożernych, takich jak np. jelenie i sarny. Dzięki temu zapobiegają nadmiernemu zgryzaniu roślinności, co ma kluczowe znaczenie dla zachowania równowagi w przyrodzie. Obecność wilków wpływa również na zdrowie populacji ich ofiar – drapieżniki wybierają najsłabsze osobniki, co sprzyja naturalnej selekcji.

A co jeśli spotkasz wilka w lesie?

Przede wszystkim zachowaj spokój. Wilki z natury unikają kontaktu z człowiekiem, więc najpewniej sam się oddali.

Wilki, choć wciąż owiane aurą tajemnicy, nie stanowią dla człowieka zagrożenia, jeśli tylko szanujemy ich przestrzeń. Obserwacja śladów i wsłuchiwanie się w nocne wycie to wyjątkowe doświadczenia, które pozwalają lepiej zrozumieć te fascynujące drapieżniki. W blasku styczniowej pełni, znanej jako „Wilczy Księżyc”, las ukazuje swoją dziką naturę, przypominając nam jak ważną rolę wilki pełnią w utrzymaniu jego równowagi.